Gaziantep University Journal of Social Sciences

Abstract

Kirke, Yunan mitolojisinin ikincil tanrıçalarından biri olarak efsunculuktaki engin bilgisiyle tanınır. Homer’ın klasik şaheseri Odysseia Destanı’ndan John William Waterhouse’ın tablosu Kıskanç Kirke’ye (1892), edebiyatta, resimde, müzikte ve popüler kültürde tasvirleri ve temsilleri çok sayıdadır. Yakın zamanda Kirke, çağdaş Amerikan roman yazarı Madeline Miller tarafından modern bir dokunuş ile yeniden yaratılmıştır. Miller’ın romanı Ben, Kirke’de (2018/2019), Kirke kendi hikâyesini başkahraman olarak birinci ağızdan anlatır. Roman, başkahramanın ruhsal gelişimine ve kendini gerçekleştirmesine odaklanır. Miller tarafından ilk bölümlerde aile evinde yeniden hayal edilen Kirke, masum ancak ihmal edilmiş, daima garip, bir kenara itilmiş, hor görülmüş ve ebeveynleri, kardeşleri ve akrabaları tarafından dışlanmış olarak tasvir edilir. Miller Kirke’yi öncelikle babasına ait büyük salonlarda, başarısız, kusurlu, eksik biri olduğuna ve ne bir nimfa ne de bir tanrıça olduğuna inandırılmış olarak resmeder. Ne var ki cadılık güçleri baş göstermeye başladıkça bazı eylemleriyle hayatındaki pederşahilerin dikkatlerini çekmeye başlar, bu erkekler tarafından cezalandırılır ve “Aiaia” adlı bir adaya sürgün edilir. Romanda bir kadının erkekler tarafından kendisine verilen bir cezayı nasıl avantaja dönüştürebildiği gösterilmektedir. Ötekileştirilen ve üzerinde bir ev, ormanlar, şifalı otlar, bitkiler ve hayvanlar olan ıssız bir adaya sürgün edilen Miller’ın Kirkesi cadılığını icra eder, hayatı keşfeder ve öz benliğini dışa vurur. Bu bakımdan bu makale, Kirke’nin kendi evine dönüştürdüğü adasının, Kirke’yi bir kadın olarak nasıl güçlendirdiğine odaklanmaktadır.