Küresel Yönetişimde Devletlerin Rolü: Japonya Örneği

Fatih Tekin

Araştırma Makalesi

The Role of States in Global Governance: The Case of Japan

Yıl 2020, Cilt: 2 Sayı: 1, 50 - 69, 15.05.2020

Fatih Tekin

Öz

With the end of the Cold War, the problems, which were not visible in international politics but had significant effects, have become more evident. The most important feature of these problems is that they have global, not local, international, not just national impacts. Nowadays, many problems such as environmental threats, epidemics, global terrorism, international migration, overpopulation, drug trafficking, human rights violations and civil wars have become internationalized and their solutions have become difficult to solve. The globalization of problems has led to the need for globalization of solutions and policies because no state alone has the capacity to overcome these problems. Thus, the concept of global governance, which is also defined as a comprehensive, dynamic and complex decision-making process emerging at the global level, becomes important. Nation-states play a key role in global governance processes. In this article, as a medium-sized, human security supporter and pacifist country, Japan's initiatives against global problems will be evaluated and its contributions to global governance will be discussed.

Anahtar Kelimeler

Global Problems, Global Governance, Human Security, Japan

Kaynakça

Akçadağ Alagöz, E. (2018). Şinzo Abe Döneminde Japon Dış Politikasında Yaşanan Değişim, TESAM Akademi Dergisi, 5 (2), 11-37.
Akdemir, E. (2018). Non-State Actors and Global Governance. Nejat Doğan ve Volkan Şeyşane (Editörler), International Organization and Global Governance içinde (s. 218-244). Eskişehir: Anadolu University Press.
Akdemir, E. (2019). Avrupa Birliği Ülkelerinde Siyasal Katılım Platformları: Rolleri ve Amaçları. Eskişehir: Siyasal Kitabevi.
Alkire, S. (2003). A Conceptual Framework for Human Security. University of Oxford: Centre for Research on Inequality, Human Security and Ethnicity, 1-52.
Arı, T. (2011). Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika (9. baskı). Bursa: MKM Yayıncılık.
Bakan, Z. A. (2007). Soğuk Savaş Sonrasında Yeni Güvenlik Teorileri ve Türkiye’nin Güvenlik Algılamaları. 21. Yüzyıl Dergisi, 1 (3), 35-50.
Balaam, D. N. ve Dillman, B. (2015). Uluslararası Ekonomi Politiğe Giriş. Nasuh Uslu (Çev.). Ankara: Adres Yayınları.
Black, L. ve Hwang, Y. (2010). Soft Power Paths to Great Power Status: Human Security in Japan and China’s Approaches to Tackling Piracy in Southeast Asia and East Africa. Proceedings of the Fifth Afrasian International Symposium, Kyoto: Ryukoku University Afrasian Centre for Peace and Development Studies, 95-110.
Bobrow, B. D. ve Boyer, M. A. (2001). Public Opinion and International Policy Choices: Global Commitments for Japan and Its Peers?. Japanese Journal of Political Science, 2 (1), 67-95.
Booth, K. (2003). Güvenlik ve Özgürleş(tir)me. Çiğdem Şahin (Çev.), Avrasya Dosyası, 9 (2), 51- 71.
Buzan, B., Wæver, O. ve Wilde, J. D. (1998). Security: A New Framework for Analysis. Boulder: Lynne Rienner Publishers.
Critchlow, J. (2003). The Power of Public Diplomacy. New Falder, 86 (5), 12-15.
Edström, B. (2003). Japan’s Foreign Policy and Human Security. Japan Forum, 15 (2), 209-225.
Goldsteine, J. S. ve Pevehouse, J. (2015). Uluslararası İlişkiler. Haluk Özdemir (Çev.). Ankara: BB101 Yayınları.
Güzelsarı, S. (2012). Küreselleşme. Gökhan Atılgan ve E. Atilla Aytekin (Editörler), Siyaset Bilimi: Kavramlar, İdeolojiler, Disiplinler Arası İlişkiler içinde (s. 235-249). İstanbul: Yordam Kitap.
Heywood, A. (2013). Küresel Siyaset. Nasuh Uslu ve Haluk Özdemir (Çev.). Ankara: Adres Yayınları.
Heywood, A. (2016). Siyasetin ve Uluslararası İlişkilerin Temel Kavramları. Fahri Bakırcı (Çev). Ankara: BB101 Yayınları.
Kerr, P. (2017). İnsani Güvenlik, Allan Collins (Editör), Nasuh Uslu (Çev.). Çağdaş Güvenlik Çalışmaları içinde (s.104-116). İstanbul: Röle Akademik Yayıncılık, 104-116.
Keyman, F. (2017). Küreselleşme. Şaban Kardaş ve Ali Balcı (Editörler), Uluslararası İlişkilere Giriş içinde (s. 509-522). İstanbul: Küre Yayınları.
Krause, K. ve Williams, M. C. (1996). Broadening the Agenda of Security Studies: Politics and Methods. Mershon İnternational Studies, 40 (2), 229-254.
Marchesin, P. (2003). Yeni Tehditler Karşısında Avrupa. Beril Dedeoğlu (Editör), Dünden Bugüne Avrupa Birliği içinde (s. 421-437). İstanbul: Boyut Yayınları.
Ministry of Foreign Affairs of Japan, https://www.mofa.go.jp/page1e_000277.html Erişim Tarihi: 08.04.2020.
Ministry of Foreign Affairs of Japan. (2018). White Paper on Development Cooperation 2018. https://www.mofa.go.jp/files/000554934.pdf (Erişim Tarihi: 29.03.2020).
Ministry of Foreign Affairs of Japan. (2019). Diplomatic Bluebook 2019. https://www.mofa.go.jp/files/000527162.pdf (Erişim Tarihi: 16.11.2019).
Ovalı, A. Ş. (2006). Ütopya ile Pratik Arasında: Uluslararası İlişkilerde İnsan Güvenliği Kavramsallaştırması. Uluslararası İlişkiler Dergisi, 3 (10), 3-52.
Özen, Ç. (2013). Uluslararası Örgütlere Giriş. Çınar Özen ve Özgür Tonus (Editörler), Uluslararası Örgütler içinde (s. 3-24 ). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Özşahin, M. C. (2015). Kimlik ve Güç Ekseninde İnsan Güvenliği: Japonya Örneği. Doktora Tezi. Konya: Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Paris, R. (2001). Human Security: Paradigm Shift Or Hot Air?. International Security, 26 (2), 87-102.
Riordan, S. (2003). The New Diplomacy. Cambridge: Polity Press.
Sağsen, İ., Demirel, V. ve Cavlak, M. (2018). States and Global Governance. Nejat Doğan ve Volkan Şeyşane (Editörler), International Organization and Global Governance içinde (193-217). Eskişehir: Anadolu University Press.
Şekercioğlu, S. ve Özkurt, F. Z. (2018). International Organization and Global Governance. Nejat Doğan ve Volkan Şeyşane (Editörler), International Organization and Global Governance içinde (3-33). Eskişehir: Anadolu University Press.
Tanaka, A. (1994). Japan’s Security Policy in the 1990’s. Yoichi Funabushi (Editör). Japan International Agenda içinde (s.28-56). New York: New York University Press.
Torun, Z. (2017). Doktrinde İnsan Güvenliği Kavramı: Destekleyenler ve Eleştirenler. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 19 (1), 223-241.
Uchida, A. (2009). Will Public Support for Japan's ODA Last?. https://www.jica.go.jp/usa/english/office/others/newsletter/2009/0903-04_05.html (Erişim Tarihi: 21.03.2020)
UNDP. (1994). Human Development Report. New York: Oxford University Press.

Küresel Yönetişimde Devletlerin Rolü: Japonya Örneği

Yıl 2020, Cilt: 2 Sayı: 1, 50 - 69, 15.05.2020

Fatih Tekin

Öz

Soğuk Savaş’ın sona ermesiyle birlikte uluslararası politikada görünür olmayan ancak çok önemli etkileri bulunan sorunlar daha belirgin hale gelmeye başlamıştır. Bu sorunların en önemli özelliği yerel değil küresel, ulusal değil uluslararası etkilere sahip olmalarıdır. Günümüzde çevresel tehditler, salgın hastalıklar, küresel terörizm, uluslararası göç, aşırı nüfus artışı, uyuşturucu kaçakçılığı, insan hakları ihlalleri ve iç savaşlar gibi çok sayıda sorun uluslararasılaşmıştır ve bu sorunların çözümleri zorlaşmıştır. Sorunların küreselleşmesi çözümlerin ve politikaların da küreselleşmesi ihtiyacını ortaya çıkarmıştır. Çünkü hiçbir devlet tek başına bu sorunların üstesinden gelebilecek kapasiteye sahip değildir. Böylece küresel düzeyde ortaya çıkan geniş kapsamlı, dinamik ve karmaşık bir karar alma süreci olarak da tanımlanan küresel yönetişim kavramı önemli hale gelmektedir. Ulus devletler küresel yönetişim süreçlerinde kilit rollere sahiptir. Bu çalışmada orta büyüklükte bir güç olan Japonya’nın, insani güvenlik taraftarı ve barışsever bir ülke olarak küresel sorunlar karşısındaki girişimleri incelenmiş ve küresel yönetişime katkıları ele alınmıştır.

Anahtar Kelimeler

Küresel Sorunlar, Küresel Yönetişim, İnsani Güvenlik, Japonya

Kaynakça

Akçadağ Alagöz, E. (2018). Şinzo Abe Döneminde Japon Dış Politikasında Yaşanan Değişim, TESAM Akademi Dergisi, 5 (2), 11-37.
Akdemir, E. (2018). Non-State Actors and Global Governance. Nejat Doğan ve Volkan Şeyşane (Editörler), International Organization and Global Governance içinde (s. 218-244). Eskişehir: Anadolu University Press.
Akdemir, E. (2019). Avrupa Birliği Ülkelerinde Siyasal Katılım Platformları: Rolleri ve Amaçları. Eskişehir: Siyasal Kitabevi.
Alkire, S. (2003). A Conceptual Framework for Human Security. University of Oxford: Centre for Research on Inequality, Human Security and Ethnicity, 1-52.
Arı, T. (2011). Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika (9. baskı). Bursa: MKM Yayıncılık.
Bakan, Z. A. (2007). Soğuk Savaş Sonrasında Yeni Güvenlik Teorileri ve Türkiye’nin Güvenlik Algılamaları. 21. Yüzyıl Dergisi, 1 (3), 35-50.
Balaam, D. N. ve Dillman, B. (2015). Uluslararası Ekonomi Politiğe Giriş. Nasuh Uslu (Çev.). Ankara: Adres Yayınları.
Black, L. ve Hwang, Y. (2010). Soft Power Paths to Great Power Status: Human Security in Japan and China’s Approaches to Tackling Piracy in Southeast Asia and East Africa. Proceedings of the Fifth Afrasian International Symposium, Kyoto: Ryukoku University Afrasian Centre for Peace and Development Studies, 95-110.
Bobrow, B. D. ve Boyer, M. A. (2001). Public Opinion and International Policy Choices: Global Commitments for Japan and Its Peers?. Japanese Journal of Political Science, 2 (1), 67-95.
Booth, K. (2003). Güvenlik ve Özgürleş(tir)me. Çiğdem Şahin (Çev.), Avrasya Dosyası, 9 (2), 51- 71.
Buzan, B., Wæver, O. ve Wilde, J. D. (1998). Security: A New Framework for Analysis. Boulder: Lynne Rienner Publishers.
Critchlow, J. (2003). The Power of Public Diplomacy. New Falder, 86 (5), 12-15.
Edström, B. (2003). Japan’s Foreign Policy and Human Security. Japan Forum, 15 (2), 209-225.
Goldsteine, J. S. ve Pevehouse, J. (2015). Uluslararası İlişkiler. Haluk Özdemir (Çev.). Ankara: BB101 Yayınları.
Güzelsarı, S. (2012). Küreselleşme. Gökhan Atılgan ve E. Atilla Aytekin (Editörler), Siyaset Bilimi: Kavramlar, İdeolojiler, Disiplinler Arası İlişkiler içinde (s. 235-249). İstanbul: Yordam Kitap.
Heywood, A. (2013). Küresel Siyaset. Nasuh Uslu ve Haluk Özdemir (Çev.). Ankara: Adres Yayınları.
Heywood, A. (2016). Siyasetin ve Uluslararası İlişkilerin Temel Kavramları. Fahri Bakırcı (Çev). Ankara: BB101 Yayınları.
Kerr, P. (2017). İnsani Güvenlik, Allan Collins (Editör), Nasuh Uslu (Çev.). Çağdaş Güvenlik Çalışmaları içinde (s.104-116). İstanbul: Röle Akademik Yayıncılık, 104-116.
Keyman, F. (2017). Küreselleşme. Şaban Kardaş ve Ali Balcı (Editörler), Uluslararası İlişkilere Giriş içinde (s. 509-522). İstanbul: Küre Yayınları.
Krause, K. ve Williams, M. C. (1996). Broadening the Agenda of Security Studies: Politics and Methods. Mershon İnternational Studies, 40 (2), 229-254.
Marchesin, P. (2003). Yeni Tehditler Karşısında Avrupa. Beril Dedeoğlu (Editör), Dünden Bugüne Avrupa Birliği içinde (s. 421-437). İstanbul: Boyut Yayınları.
Ministry of Foreign Affairs of Japan, https://www.mofa.go.jp/page1e_000277.html Erişim Tarihi: 08.04.2020.
Ministry of Foreign Affairs of Japan. (2018). White Paper on Development Cooperation 2018. https://www.mofa.go.jp/files/000554934.pdf (Erişim Tarihi: 29.03.2020).
Ministry of Foreign Affairs of Japan. (2019). Diplomatic Bluebook 2019. https://www.mofa.go.jp/files/000527162.pdf (Erişim Tarihi: 16.11.2019).
Ovalı, A. Ş. (2006). Ütopya ile Pratik Arasında: Uluslararası İlişkilerde İnsan Güvenliği Kavramsallaştırması. Uluslararası İlişkiler Dergisi, 3 (10), 3-52.
Özen, Ç. (2013). Uluslararası Örgütlere Giriş. Çınar Özen ve Özgür Tonus (Editörler), Uluslararası Örgütler içinde (s. 3-24 ). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Özşahin, M. C. (2015). Kimlik ve Güç Ekseninde İnsan Güvenliği: Japonya Örneği. Doktora Tezi. Konya: Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Paris, R. (2001). Human Security: Paradigm Shift Or Hot Air?. International Security, 26 (2), 87-102.
Riordan, S. (2003). The New Diplomacy. Cambridge: Polity Press.
Sağsen, İ., Demirel, V. ve Cavlak, M. (2018). States and Global Governance. Nejat Doğan ve Volkan Şeyşane (Editörler), International Organization and Global Governance içinde (193-217). Eskişehir: Anadolu University Press.
Şekercioğlu, S. ve Özkurt, F. Z. (2018). International Organization and Global Governance. Nejat Doğan ve Volkan Şeyşane (Editörler), International Organization and Global Governance içinde (3-33). Eskişehir: Anadolu University Press.
Tanaka, A. (1994). Japan’s Security Policy in the 1990’s. Yoichi Funabushi (Editör). Japan International Agenda içinde (s.28-56). New York: New York University Press.
Torun, Z. (2017). Doktrinde İnsan Güvenliği Kavramı: Destekleyenler ve Eleştirenler. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 19 (1), 223-241.
Uchida, A. (2009). Will Public Support for Japan's ODA Last?. https://www.jica.go.jp/usa/english/office/others/newsletter/2009/0903-04_05.html (Erişim Tarihi: 21.03.2020)
UNDP. (1994). Human Development Report. New York: Oxford University Press.

Toplam 35 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil	Türkçe
Konular	Uluslararası İlişkiler
Bölüm	Araştırma Makaleleri
Yazarlar	Fatih Tekin 0000-0003-2227-0784
Yayımlanma Tarihi	15 Mayıs 2020
Gönderilme Tarihi	8 Nisan 2020
Yayımlandığı Sayı	Yıl 2020 Cilt: 2 Sayı: 1