Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi

Öz

Küreselleşme ile ortaya çıkan değişimler, kentleri de içine almış; kent ölçeğinin gelişmesi, artan kentsel nüfus ve güçlü yerel dinamikler metropoliten kent olgusunu ortaya çıkarmıştır. Metropoliten kentler ile birlikte küçük kent ölçeklerinin yönetimi için tasarlanmış sistemler
yerini yeni arayışlara bırakmıştır. Bu bağlamda, kentlerin örgütsel ve yönetsel özelliklerinin yeniden
tanımlanmasına duyulan gereksinim, yerel yönetim reformlarının farklı uygulama ve pratiklerle
ülkelerin gündeminde yer bulmasına yol açmıştır.
Dünyadaki gelişmelerle birlikte, Türkiye’de de yerel yönetimlerle ilgili reformlar yapılmıştır. Reform hareketleri, özellikle 1980 ve sonrası yıllarda yaşanan gelişmelerle beraber artan bir
ivme kazanmıştır. 1984 tarihli 3030 Sayılı Büyükşehir Belediye Kanunu ile Türkiye’de ilk defa
büyükşehir yönetim modeline geçilmiştir. 2000’li yıllar Türkiye’de kamu yönetimi alanında “idari
yapıda reform” tartıĢmalarının yeniden baĢladığı yıllardır. Türkiye’deki mevcut yerel yönetim
sisteminin ekseriyetle küçük ölçekli belediyelere göre yapılandırıldığı; tüm dünyada olduğu gibi
Türkiye’de de kentlerin gerek nüfus gerekse yerleşim alanlarının büyümesi sonucunda kent
yönetimleri için yeni ölçütler geliştirilmesi gerekliliği gündeme gelmiştir.
2002 yılından itibaren, bu kapsamda yeni arayışlara yönelik çalışmalar gerçekleştirilmiş tir. En son, 12 Kasım 2012’de kabul edilen 6360 Sayılı Yasa, yeni bir yönetim yapılanması getirmektedir.
Bu çalışmada, Türkiye yerel yönetim sisteminin yapılan reformlar çerçevesinde geldiği
nokta incelenecek, özellikle 2000’li yıllardan itibaren gerçekleşen reformlar yasal ve yönetsel
düzlemde ortaya konulacaktır.