Öz
Çevre kirliliğinin arttığı ve iklim değişiminin hızlandığı son dönemlerde, bu değişim ve dönüşümlerin sosyal yaşam ve refah düzeylerindeki etkisi göz ardı edilemez bir hal almıştır. Bu çalışmanın amacı da çevresel tahribatın sürdürülebilir kalkınma üzerindeki etkilerinin giderek görünür olduğu koşullarda sosyal politika ve çevre bağlamında ortaya çıkan yeni bir kavram olan yeşil sosyal politika anlayışının belirleyicilerini anlamaktır. Buna yönelik olarak çalışmada; sürdürülebilir kalkınmanın iklim krizi açısından önemi, sürdürülebilir kalkınmada çevre etiği, sosyal adalet ve ekolojik adalet yaklaşımlarının sosyal politika tartışmalarındaki yerine ilişkin ulusal ve uluslararası literatürdeki tartışmalara yer verilmiştir. Bu makale, iklim krizinde sürdürülebilir kalkınma ve sosyal adalete yeni bir bakış açısı sunan ve literatürde oldukça yeni bir kavram olan “Yeşil Sosyal Politika”nın akademik yazında görünürlüğünü artırmak için zengin ulusal ve uluslararası literatür katkısı ile hazırlanmış derleme bir çalışma olma özelliği taşımaktadır. Çalışmanın öne çıkan temel çıkarımlarından biri yoksullukla çevre sorunlarının birbirlerini besleyici bir döngüde yer alması, geliştirilecek politikaların sürdürülebilir olması ve bu doğrultuda sosyal politika alanında “yeşil” bir anlayışa geçmenin kaçınılmaz olduğudur.
Anahtar Kelimeler
Sosyal Politika Yeşil Sosyal Politika Sürdürülebilir Kalkınma Ekoloji Sosyal Adalet
Kaynakça
- Barry, B. (1997). Sustainability and intergenerational justice. Theoria, 45 , 43–65.
- Barry, J. ve Doherty, B. (2001). The greens and social policy: Movements, politics and practice?. Social Policy & Administration, 35(5), 587-607.
- Bauman, Z. (1994). Alone again: Ethics after certainty (No. 9). Demos.
- BBC. (2022). “Lancet'in 2019 yılı kirlilik araştırması: Dünyada her 6 ölümden birinin sebebi kirlilik”, https://www.bbc.com/turkce/haberler-dunya-61492110
- Beck, U., (1992). Rick Society: Towards a New Modernity. Sage, London.
- Becker, C. (2011). Sustainability ethics and sustainability research. Springer Science & Business Media.
- Cahill, M. (2018). The environment and social policy. Routledge.
- Çakır, M. , Gümüşçü, O. ve Taş, B. (2020). Politik ekoloji . Coğrafya Dergisi , (41) , 241-254 . DOI: 10.26650/JGEOG2019-0019
- Çoban, R. (2017). Sosyal adalet, eşitlik ve sosyal hizmet. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 6(4), 252-260.
- Das, R. ve Guchhait, R. (2013). The ethics of sustainability-a debatable outline for the security of man and nature.
- Dominelli, L. (2012). Anti-oppressive practice. The Sage handbook of social work, 328-40.
- Dower, N. (2009). The ethics of sustainability. Area Studies Regional Sustainable Development Review): Europe, 277.
- Duggan, L. (2013). Social policy ıs environmental policy: Paid work, unpaid care work, gender, and ecology. 165-179. I. Wallimann (Ed.). Environmental policy is social policy – social policy is environmental policy. Springer: London.
- Emas, R. (2015). The concept of sustainable development: Definition and defining principles. Brief for GSDR, 2015, 10-13140.
- Euronews. (2022). “Hava kirliliği 2020'de AB genelinde 238 bin kişinin erken ölümüne yol açtı.”, https://tr.euronews.com/2022/11/24/hava-kirliligi-2020de-ab-genelinde-238-bin-kisinin-erken-olumune-yol-acti
- Eurostat (2023). Air emissions accounts for greenhouse gases by NACE Rev. 2 activity - quarterly data.
- Figueroa, R. ve Mills, C. (2003). Environmental justice. in D. Jamieson (Ed.), A companion to environmental philosophy (pp. 426–438). Oxford: Blackwell.
- Fitzpatrick, T. ve Cahill, M. (2002). The New Environment and Welfare. (Ed. T. Fitzpatrick ve M. Cahill). Environment and Welfare Torwards a Green Social Policy. Palgrave Macmillan.
- Golding, M. P. (1972). Obligations to future generations. The Monist, 56(1), 85-99.
- HEAL (2017, October 25). Çevre kirliliği 9 milyon insanın erken ölümünden sorumlu, https://www.env-health.org/cevre-kirliligi-9-milyon-insanin-erken-olumunden-sorumlu/
- Huby, M. (2002). The Sustainable Use of Resources. (Ed. T. Fitzpatrick ve M. Cahill). Environment and Welfare Torwards a Green Social Policy. Palgrave Macmillan.
- İnmez, İ. ve Turgay, F. (2017). Yeşil hareket ve sosyal politika. 169- 200. İdeoloji ve sosyal politika, D.B. Sarıipek ve A.G. Taşdemir (Ed.). 1. Basım: Umuttepe Yayınları: İstanbul.
- Jonas, H. (1979). Das prinzip verantwortung. Versuch einer Ethik für die technologische zivilisation . Frankfurt: Insel.
- Kalayci, C. ve Hayaloglu, P. (2018). The ımpact of economic globalization on CO2 emissions: The case of NAFTA countries. International Journal of Energy Economics and Policy, 9(1), 356–360.
- Kibert, C. J., Thiele, L., Peterson, A. ve Monroe, M. (2012). The ethics of sustainability. Retrieved on September, 26, 2017.
- Kuhlman, T. ve Farrington, J. (2010). What is sustainability?. Sustainability, 2(11), 3436-3448.
- Laurent, E. (2011). Issues in environmental justice within the European Union. Ecological Economics, 70(11), 1846-1853.
- Lavesque, V. (2017). Sustainability Methods & Perspectives. Erişim 01.04.2022, https://sustainabilitymethods.pressbooks.com/front-matter/titleandpreface/
- Mcguinn, J., Fries-Tersch, M. C. E., Jones, M. C. M. ve Crepaldi, M. C. C. (2020). Social sustainability–Concepts and benchmarks.
- Nadkarni, M. V. (2000). Poverty, environment, development: A many-patterned nexus. Economic and political weekly, 1184-1190.
- Ordway, S.H. (1953). Resources and the American dream. New York: Ronald Press.
- Osborn, F. (1953). The limits of the earth. Boston, MA: Little, Brown.
- Rawls, J. (1971). A theory of justice. Belknap Press/Harvard University Press.
- Shaffrin, A. (2014). The new social risks and opportunities of climate change. 3-61. T. Fiztpatrick (Ed.). International handbook on social policy and the environment. Edward Elgar Publishing Limited: United Kingdom.
- Sharpley, R. (2009). Tourism development and the Environment: Beyond sustainability?. London, New York: Earthscan.
- Sikora, R. I. ve Barry, B. (1978). Obligations to future generations. Philadelphia: Temple University Press.
- Stobierski, T. (2021). 4 effects of globalization on the environment. Erişim: 06.04.2023. https://online.hbs.edu/blog/post/globalization-effects-on-environment
- Şahin, Ü. (2017). Sunuş: Yeşil düşünceden yeşil ekonomiye. 22-34. Ü. Şahin ve A.A. Aşıcı (Ed.) Yeşil ekonomi. 2. Baskı. Yeni İnsan Yayınevi (İstanbul).
- Şenkal, (2022). İklim Değişikliği ve Eko-sosyal Politika: Refah Devletinin Yeni İşlevleri Açısından Bir Değerlendirme. Ö. C. Çevik (ed.), Risk toplumu ve sosyal politika (s. 25-45).
- Taylor, P. (1986). Respect for nature. A theory of environmental ethics . Princeton: Princeton University Press.
- Thomas, A. (2004). The study of development. Paper prepared for DSA Annual Conference. London: Church House.
- Topakkaya, A. (2009). Sosyal adalet sadece bir ideal midir?, Uluslararası Davraz Kongresi, , 29-31 Ekim 2009,Isparta.
- UNDP. (2015). Sustainable development. Erişim 04.04.2022, https://sdgs.un.org/goals
- UNEP (2022). The United Nations Environment Programme (UNEP). (2022). 2022 edition of the Adaptation Gap Report.
- UNRISD. (2011). Social policy as a key to sustainable development. Erişim 03.04.2022, https://www.unrisd.org/en/research/projects/social-policy-as-a-key-to-sustainable-development
- Vázquez, S.T. ve Sumner, A. (2013). Revisiting the meaning of development: A multidimensional taxonomy of developing countries. The Journal of Development Studies, 49(12).
- Wagner, W. C. (1971). Future morality. The Futurist, 5(5).
- Wallimann, I. (2013). Environmental policy is social policy–Social policy is environmental policy. Springer, New York, NY.
- Wenz, P. (1988). Environmental justice. Albany: State University of New York Press.
- Willis, K. (2005). Theories and practices of development. London, New York: Routledge.
- World Commission on Environment and Development (WCED) (1987).Our Common Future. Oxford: Oxford University Press, p. 27.
Öz
In recent times, when environmental pollution has increased, and climate change has accelerated, the impact of these changes and transformations on social life and welfare levels has become undeniable. This study aims to understand the determinants of green social policy. This new concept emerged in the context of social policy and the environment in conditions where the effects of environmental destruction on sustainable development are increasingly visible. In this stud, The importance of sustainable development in terms of the climate crisis, the place of social justice and ecological justice approach in social policy discussions, and discussions in the national and international literature on environmental ethics in sustainable development are included. This article is a compilation study prepared with the contribution of rich national and international literature to increase the visibility of "green social policy", a relatively new concept in the literature and offers a unique perspective on sustainable development and social justice in the climate crisis. One of the main inferences of the study is that poverty and environmental problems take place in a nurturing cycle, that the policies to be developed are sustainable and that it is inevitable to move to a "green" understanding in the field of social policy.
Anahtar Kelimeler
Social Policy Green Social Policy Sustainability Ecology Social Justice
Kaynakça
- Barry, B. (1997). Sustainability and intergenerational justice. Theoria, 45 , 43–65.
- Barry, J. ve Doherty, B. (2001). The greens and social policy: Movements, politics and practice?. Social Policy & Administration, 35(5), 587-607.
- Bauman, Z. (1994). Alone again: Ethics after certainty (No. 9). Demos.
- BBC. (2022). “Lancet'in 2019 yılı kirlilik araştırması: Dünyada her 6 ölümden birinin sebebi kirlilik”, https://www.bbc.com/turkce/haberler-dunya-61492110
- Beck, U., (1992). Rick Society: Towards a New Modernity. Sage, London.
- Becker, C. (2011). Sustainability ethics and sustainability research. Springer Science & Business Media.
- Cahill, M. (2018). The environment and social policy. Routledge.
- Çakır, M. , Gümüşçü, O. ve Taş, B. (2020). Politik ekoloji . Coğrafya Dergisi , (41) , 241-254 . DOI: 10.26650/JGEOG2019-0019
- Çoban, R. (2017). Sosyal adalet, eşitlik ve sosyal hizmet. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi, 6(4), 252-260.
- Das, R. ve Guchhait, R. (2013). The ethics of sustainability-a debatable outline for the security of man and nature.
- Dominelli, L. (2012). Anti-oppressive practice. The Sage handbook of social work, 328-40.
- Dower, N. (2009). The ethics of sustainability. Area Studies Regional Sustainable Development Review): Europe, 277.
- Duggan, L. (2013). Social policy ıs environmental policy: Paid work, unpaid care work, gender, and ecology. 165-179. I. Wallimann (Ed.). Environmental policy is social policy – social policy is environmental policy. Springer: London.
- Emas, R. (2015). The concept of sustainable development: Definition and defining principles. Brief for GSDR, 2015, 10-13140.
- Euronews. (2022). “Hava kirliliği 2020'de AB genelinde 238 bin kişinin erken ölümüne yol açtı.”, https://tr.euronews.com/2022/11/24/hava-kirliligi-2020de-ab-genelinde-238-bin-kisinin-erken-olumune-yol-acti
- Eurostat (2023). Air emissions accounts for greenhouse gases by NACE Rev. 2 activity - quarterly data.
- Figueroa, R. ve Mills, C. (2003). Environmental justice. in D. Jamieson (Ed.), A companion to environmental philosophy (pp. 426–438). Oxford: Blackwell.
- Fitzpatrick, T. ve Cahill, M. (2002). The New Environment and Welfare. (Ed. T. Fitzpatrick ve M. Cahill). Environment and Welfare Torwards a Green Social Policy. Palgrave Macmillan.
- Golding, M. P. (1972). Obligations to future generations. The Monist, 56(1), 85-99.
- HEAL (2017, October 25). Çevre kirliliği 9 milyon insanın erken ölümünden sorumlu, https://www.env-health.org/cevre-kirliligi-9-milyon-insanin-erken-olumunden-sorumlu/
- Huby, M. (2002). The Sustainable Use of Resources. (Ed. T. Fitzpatrick ve M. Cahill). Environment and Welfare Torwards a Green Social Policy. Palgrave Macmillan.
- İnmez, İ. ve Turgay, F. (2017). Yeşil hareket ve sosyal politika. 169- 200. İdeoloji ve sosyal politika, D.B. Sarıipek ve A.G. Taşdemir (Ed.). 1. Basım: Umuttepe Yayınları: İstanbul.
- Jonas, H. (1979). Das prinzip verantwortung. Versuch einer Ethik für die technologische zivilisation . Frankfurt: Insel.
- Kalayci, C. ve Hayaloglu, P. (2018). The ımpact of economic globalization on CO2 emissions: The case of NAFTA countries. International Journal of Energy Economics and Policy, 9(1), 356–360.
- Kibert, C. J., Thiele, L., Peterson, A. ve Monroe, M. (2012). The ethics of sustainability. Retrieved on September, 26, 2017.
- Kuhlman, T. ve Farrington, J. (2010). What is sustainability?. Sustainability, 2(11), 3436-3448.
- Laurent, E. (2011). Issues in environmental justice within the European Union. Ecological Economics, 70(11), 1846-1853.
- Lavesque, V. (2017). Sustainability Methods & Perspectives. Erişim 01.04.2022, https://sustainabilitymethods.pressbooks.com/front-matter/titleandpreface/
- Mcguinn, J., Fries-Tersch, M. C. E., Jones, M. C. M. ve Crepaldi, M. C. C. (2020). Social sustainability–Concepts and benchmarks.
- Nadkarni, M. V. (2000). Poverty, environment, development: A many-patterned nexus. Economic and political weekly, 1184-1190.
- Ordway, S.H. (1953). Resources and the American dream. New York: Ronald Press.
- Osborn, F. (1953). The limits of the earth. Boston, MA: Little, Brown.
- Rawls, J. (1971). A theory of justice. Belknap Press/Harvard University Press.
- Shaffrin, A. (2014). The new social risks and opportunities of climate change. 3-61. T. Fiztpatrick (Ed.). International handbook on social policy and the environment. Edward Elgar Publishing Limited: United Kingdom.
- Sharpley, R. (2009). Tourism development and the Environment: Beyond sustainability?. London, New York: Earthscan.
- Sikora, R. I. ve Barry, B. (1978). Obligations to future generations. Philadelphia: Temple University Press.
- Stobierski, T. (2021). 4 effects of globalization on the environment. Erişim: 06.04.2023. https://online.hbs.edu/blog/post/globalization-effects-on-environment
- Şahin, Ü. (2017). Sunuş: Yeşil düşünceden yeşil ekonomiye. 22-34. Ü. Şahin ve A.A. Aşıcı (Ed.) Yeşil ekonomi. 2. Baskı. Yeni İnsan Yayınevi (İstanbul).
- Şenkal, (2022). İklim Değişikliği ve Eko-sosyal Politika: Refah Devletinin Yeni İşlevleri Açısından Bir Değerlendirme. Ö. C. Çevik (ed.), Risk toplumu ve sosyal politika (s. 25-45).
- Taylor, P. (1986). Respect for nature. A theory of environmental ethics . Princeton: Princeton University Press.
- Thomas, A. (2004). The study of development. Paper prepared for DSA Annual Conference. London: Church House.
- Topakkaya, A. (2009). Sosyal adalet sadece bir ideal midir?, Uluslararası Davraz Kongresi, , 29-31 Ekim 2009,Isparta.
- UNDP. (2015). Sustainable development. Erişim 04.04.2022, https://sdgs.un.org/goals
- UNEP (2022). The United Nations Environment Programme (UNEP). (2022). 2022 edition of the Adaptation Gap Report.
- UNRISD. (2011). Social policy as a key to sustainable development. Erişim 03.04.2022, https://www.unrisd.org/en/research/projects/social-policy-as-a-key-to-sustainable-development
- Vázquez, S.T. ve Sumner, A. (2013). Revisiting the meaning of development: A multidimensional taxonomy of developing countries. The Journal of Development Studies, 49(12).
- Wagner, W. C. (1971). Future morality. The Futurist, 5(5).
- Wallimann, I. (2013). Environmental policy is social policy–Social policy is environmental policy. Springer, New York, NY.
- Wenz, P. (1988). Environmental justice. Albany: State University of New York Press.
- Willis, K. (2005). Theories and practices of development. London, New York: Routledge.
- World Commission on Environment and Development (WCED) (1987).Our Common Future. Oxford: Oxford University Press, p. 27.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Sosyal Politika (Diğer) |
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2023 |
| Gönderilme Tarihi | 14 Temmuz 2023 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2023 Cilt: 13 Sayı: 2 |
ADAM AKADEMİ'de yayınlanan tüm makaleler Creative Commons Alıntı 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır. Bu lisans; yayınlanan tüm makaleleri, veri setlerini, grafik ve ekleri kaynak göstermek şartıyla veri madenciliği uygulamalarında, arama motorlarında, web sitelerinde, bloglarda ve diğer tüm platformlarda çoğaltma, paylaşma ve yayma hakkı tanır. Açık erişim disiplinler arası iletişimi kolaylaştıran, farklı disiplinlerin birbirleriyle çalışabilmesini teşvik eden bir yaklaşımdır.
ADAM AKADEMİ bu doğrultuda makalelerine daha çok erişim ve daha şeffaf bir değerlendirme süreci sunarak kendi alanına katma değer sağlamaktadır.